harpagan pod domem

Harpagan znowu zawitał w nasze strony. Tak kiedyś stwierdziliśmy, że to jest taki potwór z tego Harpagana. Jakby go zobrazować to by z tego pewnie wyszła zakapturzona postać, wyszczerbiona czaszka z długą kosą w łapie, której używa aby wykaszać z trasy kolejnych uczestników. Po drodze jeszcze ciągle rzuca kłody pod nogi, robi pod górkę, zsyła tysiące przeszkód i żeby tego harpagana pokonać to trzeba być Kozak terminator. Sto kilometrów to nie przelewki. My to tutaj wiemy bo w harpaganach nie raz już startowaliśmy. Ja na swoim koncie mam już cztery ukończone harpaganowe setki i teraz tutaj w Kaliskach miałem dorzucić kolejną do kolekcji. 

(zdjęć nie ma bo nie mam, może później się dorzuci jak się znajdą)

Każdy kto w takich zawodach startuje wie o tym, że historia w takich przypadkach nie zaczyna się na samym starcie ale znacznie prędzej. Mam tu na myśli przygotowania do startu. Nasze przygotowania wyglądały całkiem nieźle. Może nie do końca tak jakbyśmy chcieli, ta forma jakoś nie chce ciągle przyjść, kilometrażu brakuje no ale przygotowania były solidne. Tak więc wymyśliliśmy sobie, że skoro z naszym bieganiem stoimy całkiem nieźle, harpagan jest u nas pod domem to postaramy się złamać 15h. Z tym właśnie jasno postawionym celem razem z Pondżolem zapisaliśmy się na pieszą setkę. 

To co mi się zawsze w harpaganie podobało i co przyciągało mnie do startu (między innymi) to obecność wielu znajomych twarzy, wielu przyjaciół. A im bliżej nas ten harpagan jest tym więcej na nim środowiska Pucharu Borów Tucholskich. Jasna więc sprawa, że i tutaj tak będzie no i tak było! Marian, Marek Wrzałkowski, Piotrek, Artur, Szymon, Ola, Filip, Agata, Spadik, Krzyś Nowak, Tomek Plicht, Rafał, Staszek Fryca z młodymi i inni nie wymienieni. (pozdro dla tych których nie maaaa!) To jest ten element, który tworzy świetną atmosferę wydarzenia - znajomi ludzie, z którymi przyjdzie nam startować i wspólnie dzielić te emocje. 

Mając na uwadze to co napisałem w poprzednich akapitach to przyznaję, że głównym pretekstem do startu w 49 edycji było to, że... blisko. Że u nas. Bo tak to nie wiem czy byśmy jechali. Ale że jest u nas, to przecież musimy! Tak to było. I ten jeden argument okazał się na tyle ważny, że nakrył cieniem całą plejadę argumentów, które do startu w harpaganie (przynajmniej mnie) zniechęcają. Ale o tym będzie jeszcze później.

Tak więc jak wspomniałem wcześniej dla nas operacja pod tytułem "harpagan 49" rozpoczęła się znacznie prędzej. Ja mógłbym dodać do tej historii jeszcze jeden osobny rozdział, jeszcze przed startem. Dla mnie kluczowy i decydujący w tej historii bo to właśnie on zadecydował w głównej mierze na mojej klęsce. Gdybym pisał opowiadanie to zatytułował bym ten rozdział "nocne przedbiegi" Jest takie powiedzenie, że choroba nie wybiera. Nie wiem ile w tym prawdy albo na jakiej zasadzie nie wybiera? Czy chodzi o osobę czy o termin? Bo jeśli chodzi o termin to dzień przed harpaganem choroba wybrała właśnie mnie. Czarny scenariusz który dosłownie spędził mi sen z powiek. Jelitówka. Niecałe 24h przed tak długo wyczekiwanym startem łapie mnie jakiś cholerny wirus, nie wiem skąd się przypałętał i dlaczego akurat teraz? Dlaczego nie mógł chociaż tak z 2 dni prędzej, albo chociaż dzień po starcie. Nie - akurat przed samym startem, czyli jakby nie patrzeć jest to zawsze mega ważny dzień ja walczyłem z chorobą. Tak więc noc poprzedzającą harpagan miałem całkowicie nieprzespaną za to mogłem sobie trochę pobiegać na dystansie toaleta - moje łóżko. Taką miałem nockę. A potem to wiadomo, osłabienie, wypłukałem się za pewne z wszelkich minerałów, bakterii i innych mikroskopijnych żyjątek, które gdzieś tam w organizmie człowieka się mieszczą. 

Kiedy tak przekręcałem się w łóżku próbując zasnąć, myślałem sobie "cholera co to będzie?" Wiem doskonale co to znaczy pokonywać dystans 100km. Wiem jakie to mordercze przedsięwzięcie. I teraz panie weź tego dokonaj po takiej nocy? 

Nazajutrz snułem się po domu jak widmo. Niewyspany, zero apetytu, wymęczony. Ale nie mogłem sobie odpuścić startu. Nie mogłem poddać się bez walki. Wiedziałem, że teraz to już może być po ptokach. No ale przecież nie poddam się bez walki!

W bazie zjawiliśmy się niecałe 2h przed startem. Przyjaciele byli już niemal w komplecie. Zgromadziliśmy się wszyscy we wspólnym kącie na sali gimnastycznej, wszyscy w bojowych nastrojach, gotowi do zmagań na trasie. Dało się już wtedy wyczuć adrenalinę. Wszyscy kręcimy się, wyczekujemy, źrenice rozszerzone, co to będzie. Przebieramy się, pakujemy plecaki, Pondżol wyjmuje zestaw małego chemika i rozrabia nam izotoniki na trasę. Przyda się dobre nawadnianie i dobre odżywianie. To jest podstawa. (Mi oczywiście zabrakło i tego i tego już dzień przed startem ale jak to nadrobić?) 

Równo o 21 ruszamy z przed szkoły. Dostajemy mapy. Ha! Polecimy z pamięci! To jest jednak mega bonus jak harpagan odbywa się tuż pod twoim domem! W zasadzie mogliśmy schować mapy i pierwsze trzy punkty złapać z pamięci, znamy te ścieżki bardzo dobrze. Dobra startujemy! Ruszyła wielka chmara świateł, nocne ptaki wylatują w las. Zaczął się wielki wyścig i walka ze strasznym potworem. Walka ze sobą. 

Pierwszy punkt polecieliśmy jak z procy. Ktoś tam krzyknął "gonić Nowaka!", w rzeczy samej Krzyś był faworytem do zwycięstwa. Stanął przed szansą (chyba jeszcze nikt tego nie zrobił) wygrania harpagana po raz trzeci z rzędu. Polecieliśmy na przełaj, tuż za rogiem szkoły czaił się już na nas ciemny las i miał nas nie opuścić aż do śmierci. Wbiegamy więc w ścianę drzew, adrenalina niesie. Biegniemy ta szybko jakby to był jakiś pierwszy lepszy bieg na 5km. W tym przypadku głupie 5km to jest tylko mała kropla w morzu kilometrów. No dobra, na pierwszym punkcie meldujemy się po 23minutach. Fajnie, szybko. Ciągle biegniemy - Pondżol, Piotrek, Ola, Szymon i ja. Jest ekipa. Czym prędzej podbijamy punkt żeby tylko natychmiast ruszyć dalej. Jedziemy! Wybiegamy na główną drogę prowadzącą do Cisa. W tym momencie mogliśmy już w zasadzie schować mapy do kieszeni i do następnego punktu, który był kawałek za jeziorem Niedackim biec nawet z zamkniętymi oczyma. I tak byśmy trafili. To właśnie w tych okolicach spędzamy przecież długie godziny bo to po tych ścieżkach biegamy i trenujemy! No to do przodu na zabicie! Hajda! Aż śnieg z deszczem zaczął sypać. Chyba z tej euforii całej mocno depnęliśmy tempo z Pablito, biegało się świetnie. Do punktu 2 trafiamy jak laser, taka precyzja. 

Na trójkę też możemy lecieć w ciemno, super! Śmigamy więc ile sił w nogach, tempo jest fantastyczne, biegnie się świetnie. W każdą drogę i ścieżynę wbiegamy na pewniaka, w ogóle nie musimy upewniać się na mapie bo przecież znamy tutaj każde drzewo i kamyk na drodze. Dlatego bardzo szybko przemieszczamy się do trójki. Jest ognicho! To tak przyjemny moment, zobaczyć w gąszczu czarnych drzew płomień światła. Jedna z najprzyjemniejszych chwil na harpaganie. To światło, jak ćmy ciągniemy do niego, do ognia, daje nadzieję i radość. Baja!

Jesteśmy na dwunastym miejscu. W sumie to zaskoczka bo na prawdę zasuwamy, a tu się okazuje że 11 osób było od nas szybciej? Wariaci! 

Do czwórki luzujemy już trochę. Widzimy jak wymija nas Krzyś Nowak, musiał chyba się tam nieźle motać z początku. Ja zaczynam słabnąć. Dosłownie czuję jak z każdym metrem robię się coraz słabszy. Cała para ze mnie schodzi. Boli mnie łeb a generalnie to mnie głowa boli raz na ruski rok. Ciągle pije, ciągle chce mi się pić. Docieramy do czwóreczki, a ja robię się tak słaby, że sam nie dowierzam co się ze mną dzieje? Idziemy. Wsuwam żela, piję redbulla. Musi mnie to jakoś postawić na nogi. Pondżol by pewnie zasuwał jak pociąg, a ja czuję się tak słaby. Ale okej, biegniemy dalej, do piątki jest niedaleko.

Tutaj to już tak każdej drogi nie znamy i chyba też spadła nam koncentracja bo te 3 czy 4km które były z czwórki do piątki to robimy w 1h30min!!! Tak się tam zamotaliśmy! Gdzieś tam za szybko weszliśmy, potem źle skręciliśmy. Do diabła jasnego, żeby na swoich terenach tak głupie błędy porobić. Nie mogliśmy znaleźć... jeziora. To się w głowie nie mieści. Może dlatego, że się nie mieści to tak mnie właśnie boli? Bo łeb mnie boli, brzuch mnie boli. Po prostu nie czuje się dobrze, jest słabo. Nie ma tej energii bo skąd ma być. Wiem, że ze mną to będzie kiepski temat. Już to wiem.

W końcu tą piątkę znajdujemy. Czas stracony, dobra pozycja również, spadamy na łeb na szyję. Potem biegniemy na szóstkę. Nawigujemy dobrze, do czasu. Znowu jakiś kurde czeski błąd? Za szybko skręcamy, potem znowu i lądujemy gdzie? W ciemnym lesie, a drogi nam się plączą. Jak to możliwe żeby w tak prostych miejscach odwalać takie akcje? Znowu nie mogliśmy znaleźć punktu przy... jeziorze. To był wstyd. Jakoś się wreszcie odnaleźliśmy ale znowu nadłożyliśmy tam trochę metrów, kilometrów i straconego czasu też nikt nam nie zwróci. Tak trochę tym rozbici postanawiamy przyłączyć się do peletonu, który bardzo pewnie zmierzał przesieką prosto na punkt numer 7. Potem po siódemce trochę biegniemy, do tej brukowej drogi. Długiej brukowej drogi. Jestem mega osłabiony, czuję się jak taka kaczka. Powietrze zeszło z dętki i jest flak. Nic tu nie gra, nic nie jest tak jak powinno. Zawsze końcówkę pętli starałem się depnąć, tak samo początek drugiej pętli. Dziś wiem, że na 40tym kilometrze wypruwam sobie flaki i ciągnę się jak takie zwłoki. Po Pondżolu czuję że wyrwał by jak młody ogier i popędził do przodu ale byłem niestety hamulcowym. A miało być tak pięknie. Nie tym razem, czarnego scenariusza ciąg dalszy.

Do punktu 8 trafiamy bez problemu. Trochę tam tez momentami podbiegamy ale to nie jest to co miało być. Nie w moim wykonaniu oczywiście. Taki słaby. Szok. I pić mi się chce jak cholera. Docieramy do bazy w czasie 7h39 min. Jest nieźle, mogło być lepiej. Dla mnie to koniec, przegrywam. Kończę tutaj. Czuję się totalnie wyczerpany. Pięćdziesięcioma kilometrami... Po czterech ukończonych harpaganach, jeden po drugim, tym razem odpadam już po połowie. I nie jestem w stanie nic z tym zrobić, czuję się jak trup. Nawet nie bolą mnie jakoś nogi, czuję się po prostu tak słabo. Koniec.

Pawełek szybko szykuje się do wyjścia. Wiem że Pondżol będzie leciał na zabicie. Kondychę ma diabelską i stać go na wiele. Wiem, że pociśnie. Ale lekko też nie będzie miał. Teraz zostaje na placu boju sam i już tylko sam będzie musiał nawigować. 

W tym miejscu moja relacja z trasy się kończy i mogę jedynie przekazać relację, którą przekazał mi Pondżol. A więc lekko nie było ale Pablito biegał tam jak szalony! To było do przewidzenia, będzie biegł biegł i biegł. Szkoda, że wkradło mu się trochę tych błędów nawigacyjnych bo przez to wszystko to Pondżol zrobił spokojnie ze 120km! Łapałem się za głowę kiedy pokazywał mi gdzie on tam biegał, sporo kilosów nadłożył. Ale kto Pawełka zna to wie, że to jest niezmordowany gość i jego takie rzeczy nie ruszają. Dlatego biegał biegał i walczył i wywalczył! 18 godzin i 28 minut! Pondżol odnosi wielki sukces i po raz pierwszy w swojej karierze zostaje harpaganem! Suksces smakuje tym bardziej bo przez całą drugą pętlę walczył tylko i wyłącznie sam! Wielkie gratulacje dla naszego Pablito za to co zrobił! A najlepsze jest to, że jego stać jeszcze na dużo dużo więcej i zobaczycie, że w przyszłości ten koleś zrobi jeszcze spory wicher na niejednych zawodach!

Muszę również napisać o reszcie załogi! Piotrek Nowak odpadł już na trzecim punkcie - kontuzja. Spadik odpadł po pierwszej pętli - też kontuzja. Ale reszta walczyła dalej!!!! No i po kolei! Chwilę po Pondżolu do mety dotrampuje się Marian!!!!! Wykończony totalnie, jak go zobaczyłem to był tak blady że aż przeźroczysty! Ale szedł skurczybyk i nie poddawał się! Bez żadnych treningów zrobił tego harpagana, to jest po prostu twardziel! Wielki szacun Marian i gratulacje dla ciebie!

Potem Ola, która również cholernie walczyła na trasie i dorobiła się nawet przydomku "kierowniczka" Tak nazywał ją cały peleton facetów, którzy to polegali właśnie na jej nawigacji. Nieźle ich tam przeczołgała ale najlepsze jest to, że sama po raz pierwszy ukończyła harpagan! I to jak! Od razu z wielką pompą bo była trzecia w klasyfikacji kobiet!!! Brawo!!

Szymon Zabrocki trochę za Olą, walczył walczył, gdzieś tam się rozdzielili po drodze więc musiały się tam dziać dramaty. Ale Szymon to na tyle twardy gość, że w takich sytuacjach nie składa broni i walczy do końca. Efekt? Harpagan po raz pierwszy!! Gratulacje!!

Przed samym końcem, walcząc z czasem na metę dobija również Filip! Wspierany na drugiej pętli przez Agatę zostaje harpaganem po raz drugi! To się nam zresetował! Poturbowany jak po walce z Kliczką ale Filip to jest tak zawzięty osobnik, że prędzej Kliczko padł by z wycieńczenia niż Filip dałby się powalić na deski. Pod ciężarem harpagana też się nie ugina i wywalczył tytuł po raz drugi!!! Brawo!!

Również gigantyczne brawa dla Marka Wrzałkowskiego! Kibicowaliśmy mu od samego początku. Próbował już harpaganów, nie udawało się. Teraz były treningi i to musiało się stać teraz! Lekko nie było ale widać po nim było przed startem, że to będzie jego dzień, że pójdzie do ostatniej kropli i zrobił to!!! Brawo, harpagan odhaczony! Można wpisywać w CV!

A teraz największy koks z całej tej ekipy czyli Artur! Nie wiem jak można tak szybko biegać, tak świetnie nawigować, skąd u człowieka tak końska kondycja? Nie wiem jak Artur tego dokonał bo moja głowa tego nie ogarnia ale... z czasem nieco ponad 12h Artur zajął drugie miejsce!!!! A prowadził niemal cały czas i tylko troszkę zabrakło do miejsca pierwszego!!! Ale co tam, i tak jest wielkim mistrzem i ma dożywotni szacun u nas! Nie z tej planety! Gratulacje Artur!

Na przeciwnym biegunie znalazł się faworyt. Krzyś Nowak ląduje na 11 miejscu i chyba można to określić jako jego wielką porażkę, nie pamiętam kiedy ostatnio zajął tak "odległe" miejsce.

Żeby nie było - ja również jestem przegrany. Myślę sobie o tym. Nie chciałbym się usprawiedliwiać ale zadaję sobie pytanie czy miałem prawo po tej chorobie ukończyć harpagan? Na pewno jestem ogromnie zawiedziony. Na pewno nie zdołowany bo na mnie takie porażki działają mobilizująco ale jestem zawiedziony. Najbardziej boli mnie to, że mnie nie boli. Nie czuję jakbym był na harpie, nie wykończyłem się kondycyjnie. To mnie właśnie boli. Nie tak miało być. Na stadionach śpiewali "nic się nie stało, polacy nic się nie stało" ale właśnie, że się stało. I teraz te demony trzeba przegnać. Już dziś (tj. w niedzielę, dzień po) objechałem całą pierwszą pętlę rowerem. Bo mi to nie daje spokoju. Już wczoraj szukałem okazji do kolejnych startów. Zemsta będzie tak bardzo słodka!!!!

Kilka słów jeszcze o organizacji. Tylko żeby nie było, że po mojej porażce wylewam tutaj gorzkie żale i mam pretensje do całego świata szukając na siłę dziurę w całym. Wcale nie. Raczej nazwałbym to opinią i głosem wyrażanym przez sporą ilość uczestników, tylko że ja to tutaj skleję i podsumuje i wypiszę :)

A więc w mojej opinii Harpagan nie jest wcale imprezą najwyższych lotów i jest w niej bardzo dużo niedociągnięć. Może nawet nie niedociągnięć ale elementów zorganizowanych w słaby sposób, potraktowanych po macoszemu. Pierwsze spostrzeżenie jakie mi się nasuwa to takie, że świat poszedł do przodu, a harpagan dalej jeszcze tkwi w tej epoce kiedy to był imprezą jeszcze raczkującą. Sporo się pozmieniało od tego czasu na harpaganie dalej tak samo. No może prócz wpisowego, które moim zdaniem (i nie tylko moim bo to zdanie wielu osób!) jest absolutnie zbyt wysokie jak za to co na harpaganie otrzymujemy. Skok na kasę?

Zapisywałem się w pierwszym terminie, bo najtaniej. 70 czy 80zł to było? Coś takiego. Po pierwszym terminie było już znacznie drożej, ponad stówkę. Okej co w zamian za te 7 dych dostaję?

Kolorową mapkę (dwie sztuki, no niech będzie, chociaż w sumie w tej edycji to by całą trasę na jednej zmieścili, a tak poza tym to punkty na mapie były słabo widocznie!), naklejkę, talon na posiłek w bazie, jakieś tam ulotki, numerek startowy (będzie na pamiątkę). Tutaj lista się kończy. Pakiet jest ubogi, minimum tego co powinniśmy dostać. 

Startuję trochę w zawodach, tu i ówdzie. Najczęściej jeśli chodzi o pakiety wygląda to znacznie okazalej. Często są jakieś batoniki, napoje na start, koszulka(!) i inne bajery. Tu jest bardzo biednie. No ale za to koszulkę można sobie dokupić, nie wiem jaka cena była z 30zł pewnie. 

Na trasie nie ma żadnych punktów odżywczych. Ci którzy startują na ultramaratonach dobrze wiedzą, że takie punkty są zazwyczaj rozstawiane. Nie rozumiem dlaczego tutaj na harpie, powiedzmy na 2 chociaż punktach nie można rozstawić dla uczestników chociażby wody? 

Nie kumam też trochę, że trzeba dopłacać jeszcze dodatkowo za sportIdent. Płacę wpisowe a tu jeszcze pif paf! Kolejna kasa na sportIdent, czemu dodatkowo? Czemu to wpisowe już tego nie uwzględnia? 

No ale okej, ta technologia to tak czy siak krok na przód. Tylko czemu w takim razie jeszcze 24h po zawodach wyników nie ma w necie? Jak się startuje w maratonie to nawet na telefon przyślą ci smsem twój wynik i miejsce. A wyniki na żywo można nawet śledzić kilometr po kilometrze w internecie. Zresztą relacja na żywo z harpagana to jest kpina. Ale to już komentowałem na fejsbuku więc nie będę się powtarzał. Dziwne bo można by to naprawdę fajnie zrobić. Jednym ze sponsorów imprezy jest garmin więc można by faworytom poprzyczepiać jakieś odbiorniki gps czy coś i śledzić ich ślady na żywo gdzieś w internecie. Dziś co drugi biegacz korzysta z endomondo, są tablety kurde inne sprzęty technologie, na prawdę można zrobić z tego coś fajnego. Ale nie. Tutaj dali kilka zdjęć i z relacji na żywo wyszła jakaś kaszana. Porażka!

Słyszałem też że jeden z punktów na trasie mieszanej został nie rozstawiony. To już nie pierwszy raz takie kwiatki na harpaganie. Nie raz, nie dwa zdarzało się, że biegacze czekali za punktowymi... 

Do czego zmierzam. Kilka lat temu Harpagan był w naszej mieścinie, Bytonia. Ja tam nie startowałem ale znam tych którzy startowali. Wpisowe wynosiło 35zł i to w dniu startu. Pakiet? Taki sam, w zasadzie wszystko było takie samo jak teraz. No tylko mapka czarnobiała i medali dla zwycięzców nie było, no i karty startowe. To się zmieniło. Reszta pozostaje chyba bez zmian. A kto się nie rozwija to się cofa. Dziś za praktycznie to samo płaci się dwa, a może i trzy razy więcej. Nieźle. 

To jak się tak nie podoba to po co startuję? Jest kilka powodów. Bo blisko. Bo nie ma na pomorzu alternatywy w postaci innego ekstramalnego rajdu pieszego. Bo zwykle sporo znajomych (też narzekających na to samo co ja). A dlaczego w takim razie liczba uczestników rośnie? Wydawałoby się, patrząc na frekwencję, że impreza idzie ku lepszemu. Chyba z wyżej wymienionych powodów plus "kultowość harpagana" Nie rozumiem tak do końca uczestników tych krótszych tras. TP25 na przykład czy harpusia. Przecież imprez na takich dystansach jest zatrzęsienie. Zorganizowane są milion razy lepiej, z większym zaangażowaniem, z większą pompą, dokładnością itd. No i też taniej (na sknerę wyjdę). Więc czemu akurat harpagan?

Dziwi mnie to wszystko. Że za tą kasę dostajemy tak niewiele. Mapkę i porozrzucane po mapie punkty. To na prawdę niewiele. Nie raz organizowałem imprezy na orientację i nie sądzę aby kosztowało to organizatorów wiele pracy. Zresztą i tak pewnie nie wyczerpałem tematu i można powiedzieć tu więcej. 

Dobra nie chce mi się już więcej pisać. Może komuś się zachce skomentować to będzie okazja do pogadania. Zresztą nie chce mi się już myśleć o harpaganie. Dla mnie było, minęło. Czas na kolejne starty. 

Cieszę się natomiast ze wspaniałych osiągnięć moich przyjaciół! Wspaniale było widzieć ich walczących z takim zacięciem! Tym bardziej, że kilkoro z nich po raz pierwszy pokonało setkę! Jeszcze raz wielkie gratulacje dla wszystkich, którym udało się pokonać swoje słabości! Jesteście wielcy!