Harpagan 48

Harpagan 48 brzmi trochę jak Kaliber 44. Kto słucha hip-hopu, ten wie, że Kaliber 44 to rzecz mocna, a kto bawi się w marsze na orientację, ten wie, że Harpagan (nie tylko 48, a właściwie wszystkie poza 48, bo 48 się jeszcze nie odbył) to też rzecz mocna.

Zostały już tylko dwa dni. O godzinie 21:00, w piątek, nastąpi start do kolejnej edycji tego legendarnego ekstremalnego rajdu na orientację. Tym razem rywalizować będziemy w Lipuszu pod Kościerzyną. Dla mnie to o tyle ciekawa lokalizacja, że rzadko tam zaglądam. Zastanawiam się, jakie niespodzianki przyszykują dla mnie te dziewicze tereny.

Tradycyjnie wystartuję na trasie TP 100 i w tej edycji będę bronił tytułu z wiosny. Chociaż twierdzenie, że będę bronił (prawie jak pułkownik Dąbek Kępy Oksywskiej w trzydziestym dziewiątym) jest nadużyciem. I tu należy się kilka słów wyjaśnienia.

Otóż po zwycięstwie w 47 edycji Harpagana, gdy w blasku fleszy, jupiterów i wśród wiwatujących tłumów (no dobra, dobra, trochę przesadzam) schodziłem ze sceny, wydawać by się mogło, że teraz świat stanął przede mną otworem (mój kolega z podstawówki kiedyś użył sformułowania „świat stanął przed otworem”, co wydaje mi się fajniejsze, w każdym razie bardziej skłania do namysłu). Kontrakty reklamowe z Coca-Colą i Nike, stypendium sportowe z ministerstwa, wyjazdy na zgrupowania sportowe do RPA, z czasem jakieś drugoplanowe, a później pierwszoplanowe role w filmach Hollywood, gorący romans z Kate Perry (którą rzucę, nie godząc się na wyprowadzkę do Ameryki, bo muszę startować przecież w zawodach PBT, ona będzie płakać i łykać Prosac, a bulwarówki będą aż huczeć od plotek).

Ale niestety. Biednemu wiatr w oczy, jak mówi przysłowie. Życie nie oszczędzało mnie jakoś nigdy specjalnie, i teraz, gdy w końcu wydawało się, że wyszedłem na prostą i pójdzie dalej jak po maśle, znów cisnęło mi kłody pod nogi. A więc wszystko zaczęło się na sparingu piłkarskim w Zblewie, gdzie naderwałem mięsień dwugłowy uda (zresztą nie wiem co to za kontuzja była, u lekarza oczywiście nie byłem). Około miesiąca przerwy w treningach, potem bardzo stresujące InO, Urwisko, które organizowałem w Gdyni i które tak zniszczyło mi nerwy, że zupełnie się rozsypałem. Kontuzja nogi nadal nie pozwalała biegać, tak jakbym chciał (do dziś noga nie wróciła do pełnej sprawności), zacząłem sobie pewne rzeczy przemyśliwać, zdarzyło się kilka fatalnych startów na InO, gdzie zwyczajnie nie chciało mi się ani nawigować, ani biegać, ani nic. Wstręt do wszystkiego, ale to absolutnie wszystkiego. Tak więc zacząłem sobie pewne rzeczy przemyśliwać. Różni znajomi, rodzina, itd. od czasu do czasu zadawali mi pytania: „A po co ty tak biegasz? Co ty z tego masz? Tylko się szarpiesz, a życie przelatuje ci między palcami. Umrzesz i będziesz żałował, że zamiast żyć, życiu się tylko przyglądałeś z tej swojej perspektywy wiecznego truchtacza”.

Jako człowiek Renesansu nie mogę tak zupełnie olewać sobie dość racjonalnie brzmiących argumentów, w dodatku, jeśli wypowiadają je osoby mi życzliwe. Zacząłem więc sobie pewne rzeczy przemyśliwać (który raz to powtarzam?) i nasunęła się konkluzja, że właściwie to moje życie jest cholernie ubogie. Ciągle tylko to bieganie i bieganie. Jak taka nakręcona pozytywka. Wiecznie to samo, aż do ogłupienia. Strasznie jakieś to smętne, szare i nawet te małe radości z dobrych startów na zawodach też jakieś takie na jedno kopyto bite.

Powiedziałem sobie – dobra! Niech wam będzie. Bieganie na bok, teraz sobie posmakuję innych dań, jakie życie serwuje. No i tego życia, tak zwanego pełną gębą, smakowałem sobie przez całe wakacje i jeszcze trochę potem, biegania nie było przy tym prawie wcale. Smakowałem, smakowałem, opychałem się tym nowym innym życiem, wcale mi to nie smakowało, więcej było w tym piołunu, niż słodkich kandyzowanych owoców, ale myślałem, że może tak tylko na początku jest, bo trzeba przywyknąć, a potem będzie okej. No ale było coraz to gorzej. Mógłbym opisać to tak – o ile biegając i tylko biegając, czułem jakbym szedł przez życie brodząc do pasa w gnojówce, o tyle po zmianie frontu działania wziąłem pełne zanurzenie.  W końcu się wściekłem i postanowiłem wrócić do tego, co znam od podszewki, czyli do biegania. Od kilku tygodni trenuję już regularnie, jestem jak ten Genezyp Kapen po ostatecznej transformacji, automatem bez duszy zaprogramowanym na przebieranie nogami i na nic więcej, chociaż oczywiście forma, mimo nowej-starej jakości w mojej mentalności, nie może być wysoka. Zaległości w treningach są za duże. Na dodatek skręciłem nogę w kostce 2 tygodnie temu i teraz to już jestem jak inwalida wojenny. Kuleję, na wszystko na czym się wspieram, lub mógłbym się wspierać, o podłoże. Na Harpaganie nie mam specjalnie za dużych szans na jakieś sensowne miejsce, ale nie mogę tych zawodów odpuścić, bo mają w sobie magię. Harpagan to harpagan, wartość sama w sobie, czy jak to religia buddyjska podaje – rzecz sama w sobie. Może zejdę z trasy, jeśli skręcona noga zastrajkuje, może doczłapię do mety w czasie 23 godzin z kawałkiem albo sam nie wiem, co jeszcze się wydarzy. 

Zobaczymy, czas pokaże. Wszystko się może zdarzyć. Wszystko i nic.

Ze znajomych będą Andrzej Buchajewicz, Paweł Ćwidak, Ewelina Domańska, Marek Wrzałkowski, być może Pondżol, chociaż nie wiem czy jednak nie zrezygnował ze startu. Może coś sobie pogadamy przed startem dla nabrania otuchy. Mam nadzieję, że o bieganiu, bo na niczym innym przecież się nie znam.