Drużynówka już w domu czyli relacja z III MnO Wanoga

Ten tekst zacznę po raz kolejny już od perfidnego śmiechu (hje hje hje - to jest właśnie wydźwięk tego śmiechu, onomatopeja taka) bowiem kiedy ja wygodnie siedzę sobie tutaj przed kompem, czyściutki, na lajciku, wypoczęty, najedzony, po spacerku, to wielu z was (a TZty to jeszcze na pewno) maszeruje jeszcze na trasie Wanogi! Hje hje hje! A w trasie są jeszcze między innymi dwaj robale, dzielni i dziarscy tj Zidek oraz Kosa. Podejrzewam, że już teraz Zidek jęczy i majaczy, a Kosa klnie na czym świat stoi bo jak znam tych gości to pewnie już tam z nimi ciężko jest. Także kiedy tylko ci dwaj wrócą z placu wojny to pewnie dopowiedzą coś tutaj od siebie, a tym momencie my możemy zdać już relację z naszego występu.

A my dzisiaj typowo rekreacyjnie, typowo turystycznie. A zresztą na rozpoczęciu pan Irek zapowiadał iż marsz będzie w tempie właśnie takim typowo turystycznym, z podziwianiem widoków i uroków fauny i flory. Więc my się do słów organizatora całkowicie dopasowaliśmy i dziś poszliśmy bardzo spacerowo. Mało tego, ruszyliśmy się na trasę TD tym razem i był to o ile dobrze pamiętam nasz pierwszy występ w tej kategorii jeśli chodzi o PBT. Słyszeliśmy już na starcie głosy, że tacy wyjadacze, a idą na drużynówkę, a tymczasem nikt nie pomyślał, że nasze doświadczenie w tej kategorii jest równe zeru absolutnemu i wystąpimy dziś w roli żółtodziobów. ha! I tu was mamy żuczki!

Okej postaram się streszczać w tej relacji. Gdybyśmy szli na trasie 30km to może ta relacja była by dłuższa, a po takiej trasie to raczej długa nie będzie. Na starcie nawet spora grupka osób, większość startująca w kategorii TD (14 drużyn). TZ i TJ już mniej obstawione z tego też pewnie względu, że część osób wystraszyła przypuszczalna długość tras. Przypuszczalna bo właściwie do samego końca nie było wiadomo ile te trasy będą miały. A tu tym czasem organizatorzy postanowili wskrzesić ducha starych inowskich imprez (mi to się z Łoziną kojarzy) i zgotowali nam imprezę dłuuugą, za pewne najdłuższa w PBT, bez jakichkolwiek kombinacji właściwie (nie wiem bo nie widziałem map prócz TD, choć i z nią miałem znikomy kontakt). Czyli marsz w stylu starych wanożników. Tak więc ta impreza wyłamuje się nieco z dotychczasowego kanonu imprez. A czy to dobrze czy źle to już niech każdy sobie sam odpowie, bo co człowiek to opinia.

Zresztą nie tylko te długości tras tak się wyłamują bo też można było odnieść wrażenie, że pewne punkty z regulaminu zostały wyłamane. Trochę to dziwne robić tajemnicę z długości tras czy umiejscowienia bazy bo to jednak trochę robienie pod górkę uczestnikom. A uczestnicy i tak sporo się nałażą, pod górki również więc moim zdaniem takie informacje w regulaminie powinny być. No ale nic. Kto się nie zraził, ten przyjechał. A tych osób tak na oko to z 70-80 pewnie tak było. 

Po wszystkich formalnościach ruszyliśmy w trasę. Tym razem z gościem na pokładzie bo do naszej robaczej reprezentacji w TD (Beata & ja czyli Dżeki) dołączyła Ola. W takim też oto damskim towarzystwie przyszło mi spędzić dzisiejsze przedpołudnie. Właściwie to trochę mało powiedziane bo tak na dobrą sprawę to dnia dzisiejszego byłem całkowicie zdany na te dwie panny. Ale wyszło na to, że trafiłem w dobre ręce bo dziewczyny wzorowo nawigowały i wpisywały kody na kartę czyli inaczej mówiąc całkowicie przejęły kontrolę nad tym co się działo, a ja tym samym mogłem wcielić się w rolę gościa/turysty na tej imprezie. No może nie do końca bo jednak i mi została powierzona jakaś funkcja - zostałem bagażowym, a wraz z każdym kolejnym krokiem naczelnym s(t)ękaczem naszej dzisiejszej drużyny. Czasem tam tylko rzuciłem okiem na mapkę żeby nie było że nie patrzę, chociaż potem były na mnie teksty że nie mam do nich zaufania i co chwile i tak zaglądam do mapy. I bądź tu mądry człowieku! 

Tak więc dziewczyny dzielnie radziły sobie z mapką w skali 1:25000. Czyli jak to powiedział pan Irek na samym początku w skali mapy to są dwa milimetry. Ogólnie to chyba wszyscy trochę odzwyczailiśmy się od dwudziestek piątek to też można powiedzieć, że skala ta była małym utrudnieniem. I tutaj z pomocą przyszła nam cecha bez której ciężko się obyć na MnO czyli spostrzegawczość! I tak oto nawet gdy były momenty zawahania to dziewczyny za każdym razem niepostrzeżenie spostrzegały coś i już wiedziały co jest grane. No a raz nawet dzięki spostrzegawczości Oli nie weszliśmy prosto w drzewo gdyż w ostatnim momencie Ola ostrzegła nas "uwaga, drzewo" Także pamiętajcie, spostrzegawczym trzeba być bo nigdy nie wiadomo kiedy na ciebie jakieś drzewo w lesie wyskoczy.

Tak sobie wesoło maszerowaliśmy, pomagając kilku drużynom po drodze (a jak! widocznie wyglądaliśmy na takich co wiedzą co i jak). Jedni goście to niezmiernie mnie rozbawili prosząc nas o pomoc. Bo najpierw za nami szli, czaili się, jeszcze tylko brakowało żeby się chowali za krzakami, potem tak się obok nas zakręcili, pokręcili w kółko, poudawali że wszystko kumają po czym po cichu, ze sporą dozą nieśmiałości jeden z tych kolesi zagadał po cichutku "a ten..." tutaj chwila ciszy, zmieszania, stresu i niepewności. Po czym dodał: "gdzie my jesteśmy?" Potem mieliśmy trochę z tego polewkę bo patrzcie jak ten koleś musi śmiesznie do dziewczyny zagadywać na przykład: "a ten... pójdziesz ze mną na dancing?" albo jak pyta o bułki w sklepie "a ten... są bułki?"

No i tak roześmiani na tej trasie, lekko zakręceni bo taka też była trasa, przeoczyliśmy jedną drogę i się trochę pokręciliśmy. Ale tylko na chwilę. Swoją drogą to trasa była lekko nieprzemyślana. Bo po pierwsze primo - często wracaliśmy się z powrotem tymi samymi drogami, po drugie primo - miejscami były dość spore przeloty. Dziewczyny również przyznały mi rację co do tego. A musicie wiedzieć, że zarówno Beata jak i Ola robią właśnie kursy InO także w tych tematach to one są obcykane i mają je w małym palcu. Po kilku chwilach stękania na trasę skumaliśmy się gdzie jesteśmy, poszliśmy w kierunku ostatniego punktu no i... podbiliśmy stowarzysza. No tak, na całej trasie to był chyba jedyny stowarzysz, a my go oczywiście złapaliśmy. Potem go przebiliśmy ale i tak. To jest właśnie to, moment nieuwagi, braku spostrzegawczości i potem są takie kwiatki jak ta przebitka. No ale nic. Aha, stowarzyszy też nam brakowało na tej trasie. Bo my tylko jeden spotkaliśmy. A sama trasa to rok temu była jednak nieporównywalnie lepsza. Dwa lata temu też. Byłem na wszystkich Wanogach to mam przegląd sytuacji.

Potem poszliśmy do mety. Na PKP. Tam wygrzewaliśmy się trochę w promieniach słońca jak takie żmije po zimie i posłuchaliśmy rozmowę dwóch małych dziewczynek na rowerach odnośnie zbliżających się przyjęcin. Czyli rowerów już pewnie nie dostaną bo mają. Można było iść do bazy która była w szkole w Zblewie ale nie poszliśmy. Brak dojściówki do bazy nieco nas zdziwił. Niby można zawsze kogoś spytać i jakoś to się jednak zawsze dojdzie bo przecież to nie jest wycieczka za morze no ale. Przecież wystarczyło nawet jakoś do mapy dokleić ten fragment z dojściem do szkoły i już by wszystko było jasne. A zresztą. 

A ten... Ciekawe gdzie w tym momencie podziewa się druga ekipa wormsów pod kryptonimem "laczki, kaczki"

A ten... to my jedziemy na TSA!

Na fali! Do Wormsaka!