Biegowy rachunek sumienia - marzec 2013

Marzec, to miesiąc, gdzie już każdy myśli o pierwszych startach w różnych zawodach i szykuje się do pięknej wiosny i pięknego słoneczka. Jednak niestety w tym roku pozory mylą, bo wiosna jest, ale niestety tylko kalendarzowa, bo po pogodzie niestety tego nie widać - mało tego - wygląda to raczej na środek zimy niż na wiosnę.

Początek marca był wyśmienity i myśleliśmy wszyscy, że będzie dobrze jednak niestety wszystko się potoczyło nie po naszych myślach. Jedyny wyjątek to Krzysiek, który trenuje ostro i takie pogody jego wcale nie ruszają. Nie dziwię się, bo jego motto przewodnie, to zwyciężyć harpagana, a jeżeli się myśli o jakimś zwycięstwie, to trzeba ostro trenować. My z Dżekim mamy gorzej, bo nas niestety ta pogoda poruszyła, a szczególnie mnie, gdzie niestety mam aż 11 dni biegowych opuszczone, to jest taka porażka, że już nie wiem, czy w ogóle da się z tego podnieść. No, ale nic sam sobie jestem winien, gdybym był stanowczy, to bym poszedł biegać i tyle. Jednak kolejny moment, to ten, że zachorowałem. A przecież jeszcze w lutym mówiłem - że mnie choroby nie łapią i mnie to nie rusza - nic bardziej mylnego - 5 dni bez biegania i tylko 7.2 km w tygodniu, to jest właśnie finał choroby. No, ale cóż życie toczy się dalej swym torem i nie ma co się załamywać. Jednak to tam jest jeszcze nic, bo to jakbym był tylko chory, to rozumiem - ale jak do tego dochodzi jeszcze nie wzięcie udziału w zawodach, które opłaciłem 2 dni przed tanim wpisowym, bo się zastanawiałem czy jechać czy nie, ale niestety przepadło wszystko i kasa i start w zawodach - to tego już za wiele. Nie wiem jak Dżeki i Krzyś, ale ja z marca w ogóle nie jestem zadowolony, ani nawet 0.00000000000000000000000000000000000000000000000000001%. Już nawet miałem taką załamkę, że chciałem zrezygnować z biegania, ale jakoś powiedziałem sobie - nie po to tyle trenowałem, żeby teraz to rzucić, wolałbym umrzeć niż z biegania zrezygnować. Mamy ostatni dzień tego przeklętego marca i nawet dzisiaj nie szedłem biegać, a przecież za tydzień zawody mam i jeżeli na te nie pojadę, to nie ma sensu dalsze bieganie, ale na te to raczej pojadę bez gadania, więc spoko luz. No i powróćmy do marca. Miesiąc ten na prawdę pokazał, że idzie wszystko spieprzyć, że można w jednej chwili stracić zupełnie wszysko. Może i też to może być przez to, że za dużo od siebie wymagałem, albo nawet za mało, bo gdybym się wziął, to bym nie opuścił i nie zachorował. No ale nic - było minęło. Jutro mamy pierwszy dzień kwietnia i myślę, że nowy miesiąc przyniesie jakieś olśnienie, albo powie piękne słowa - nie poddawaj się już doszedłeś tak daleko i nie przejmuj się wiosna już w kwietniu będzie na pewno i tylko bądź cierpliwy - wszytko w swoim czasie. Jeżeli chodzi o marzec to by było takie podsumowanie opisowe a w statystykach wygląda to tak:

Krzysiek w tym miesiącu pobił rekord biegania jeśli chodzi o bieg miesięczny i jest lepszy od poprzedniego o 23 km, wynosząc teraz 357 km biegu i 144 km marszu. Krzysiek może na prawdę być zadowolony z marca, bo dopiął swego i swoją motywacją oraz zaparciem zmiażdżył mnie. Strata do Krzyśka wynosi u mnie już ponad 100 km, a dokładniej o 133.9 km, bo ja mam zaledwie 223.1 km, a Krzysiek 357 km samego biegu, a marszu ma aż 144 km. Także Krzysiek na prawdę ma być z czego zadowolony, bo przebiegł samego siebie.
Dżeki jak to Dżeki nie tylko bieganiem żyje, ale zajmuje się też innymi sprawami oprócz biegania stąd jego kilometraż wynosi 120.5 km. No w zasadzie to też może być zadowolony, bo to już troszkę jest kilosów więc spoko luz majonez.
Jeśli chodzi o moje bieganie, to nie ma sensu pisać, bo tylko się ośmieszę tym, ale tradycję trzeba podtrzymać. No i u mnie to wygląda, że mam tylko 223.1 km. Przepadły mi zawody i marzec niech idzie w cholerę, bo nie mogę być ani z jednego dnia zadowolony, bo zawsze będzie w myślach ten pojebany okres, gdzie nie jechałem na zawody i te pojebane 11 dni straconych w jednym miesiącu. Ogółem jeśli chodzi o moje straty to wynoszą one tyle - 14 dni * 17.2 km + 2 dni * 27.4 km daje nam wynik 295.6 km strat. Także mówcie co chcecie, ale marzec to mogę określić mianem dnem i wodorostów do potęgi N-tej. Mam nadzieję, że kwiecień będzie o wiele lepszy i nic już mnie nie powstrzyma przed bieganiem, oraz przed ukończeniem dwóch maratonów. No i też jeszcze bardzo ważna informacja - trzymajmy kiciuki za naszego Wormsaka Krzyśka, bo właśnie w kwietniu będzie chwila prawdy, czy będzie w stanie wygrać harpagana. Jeśli to zrobi, to ja nawet już nie rywalizuje z Krzyśkiem na maratonie, bo nie będzie sensu. Ja muszę po prostu się odbudować i wtedy mogę dopiero cokolwiek planować. Na razie myślę o kwietniu reszta to dodatek. Także na zakończenie jeszcze raz życzmy Krzyśkowi wszystkiego najlepszego i oby udało mu się zrealizować operację harpagan. Zobaczymy co przyniesie kwiecień, bo może to być spektakularny miesiąc i może to być zarazem przełom u mnie. Dożyjemy zobaczymy i może w końcu wiosna ta "prawdziwa" przyjdzie, bo już dość tego wszystkiego.

PS - wrzucam ten tekst bardzo późno, bo mam problemy z komputerem. Proszę o wyrozumiałość i do zobaczenia po siódmym kwietnia, kiedy to zrelacjonuję swój pierwszy z pięciu w tym roku maraton liczący się do Korony Maratonów Polskich. Myślę, że będzie dobrze.
Nie zapominamy o etykietach, są bardzo ważne!